مدح-سنگین

من جوادم که خدا خوانده جواد
من چه کردم به تو اى بد بنیاد

عوض آنکه مرا یار شوى
بر دل غم زده غم خوار شوى

رفتى و در به روى من بستى
با کنیزان همگى بنشستى

گفتى از آب مرا منع کنند
شادى و هلهله آن جمع کنند

تو که آتش به دلم افکندى
حال استاده ‏اى و ميخندى!

حجره در بسته و من تنهايم

به خدا من پسر زهرايم

تن بى تاب مرا تاب بده
جگرم سوخت مرا آب بده

بدن زار ِمن ِتشنه جگر
بعد قتلم به روي بام ببر

تا که لب تشنه به زیر خورشید
جان سپارم چون حسین شاه شهید

غربت هیچ کسی مثل تو مولا نشود

گره بی کسی تو به خدا وا نشود

نیست یک خواهر غمدیده پرستار شما

هیچ کس هم قدم زینب کبری نشود

به لب تشنه ی تو آب گوارا نرسید

مقتلت گر چه به جان سوزی صحرا نشود

پسر ضامن آهو، تو جوان مرگ شدی

مثل تو هیچ کسی وارث زهرا نشود

جگر سوخته از زهر تو را طعنه زدند

جگر سوخته با خنده مداوا نشود

قدرت زهر چه بوده که ز پایت انداخت

گفت با خنده دگر ابن رضا پا نشود

جان فدای پسرت حضرت هادی که سه روز

دید تشییع تن خسته مهیا نشود

تک

جوون امام رضا میخونه، كجایی مادر من

روی خاك حجره غریبونه، میسوزه پیكرمن

چشمام گریونه

دلم پر خونه

لبام روضه میخونه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

كبوترها تو آسمون با هم،پرهارو وامیكنن

یه سایبونی رو تن آقا،میان به پا میكنن

پرهارو وامیكنن

توی آفتاب ِ

دلش بی تاب ِ

هنوز تشنه ی آب ِ

آسمون محو دیدن روی ماهشه

عمریه درد بی كسی تو نگاهشه

وای من خونه ی خودش قتلگاهشه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

میمونه بی غسل و كفن اینجا سه روز اگه بدنش

شبیهه حسین نمیشه غارت، انگشتر و پیرهنش

داره میمیره

عزا میگیره

دلش كربلا میره

افتاده از بام خونه تا پیكر آقا

شادی كرد تو كوچه چقدر همسر آقا

اما كی رفته رو نوك نی سر آقا

سینه زنی تک

یكی بود یكی نبود،زیر گنبد كبود

روی بوم خونه ای،یه بدن افتاده بود

غربت و بی كسیش از،حال و روزش حاكی بود

آخه لبهاش خونی بود،آخه موهاش خاكی بود

استخونهاش آب شده،همه ی جونش كبود

گویا كه پیكرش، به یه زهری سوخته بود

پیدا بود كه با چشاش،كسی رو صدا زده

روی خاك ها غلتیده،خیلی دست و پا زده

چی بگم كه از غمش،خون زدیده ها میاد

آخه قصه ی منه،روضه ی امام جواد

نمی گم از ستم ام فضل بی حیا

آخ خدا حرف میزنم از وفای كفترها

كفترها پر میزدند،همگی بالا سرش

تا زآفتاب نسوزه بدن مطهرش

اما كاشكی آی خدا،كفترای باوفا

می بودن تو كربلا،می بودن رو قتلگاه

جای زینب غمین،به حسین غرق خون

همگی با پرهاشون،میزدن یه سایبون

آخه زینب نتونست،پیش داداش بمونه

زدن و كشوندنش،به زور تازیونه

شور –عباس (ع)

عشق ارباب از دل من

صبر و طاقتو ربوده

واسه دیدن حریمش

دل توی دلم نمونده

به خدا کرب وبلات برام بهشته

روی لوح دل من حسین نوشته

چی میشه برا همیشه با تو کربلا بمونیم

شب جمعه توی صحنت بشینیم روضه بخونیم

یه علمدار رشیده

چشم عالم شده مستش

تو راه داداش حسینش

جدا شد هر دو تا دستش

نه فقط ماه حسینه

ماه عالمه به والله

حک شده روی جبینش

آیه نصر من الله

رجزش میون میدون

نعره یا علی مولا

زیر لب زمزمه زمزمه داره

انا عباس بن زهرا

ضریح آقام ابالفضل

چه قشنگ و بی نظیره

هر کی بهش دخیل می بنده

از آقام حاجت می گیره

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

مدح

نيش و كنايه هاست كه از يار مي خورم

از دست يار زهر شرر بار مي خورم

اصلا به جنگ و نيزه و لشكر نياز نيست

وقتي ميان خانه ز دلدار مي خورم

دارم ز همسري كه ز من جز صفا نديد

چوب كدام تندي رفتار مي خورم

شعله شود بلند از اين زخم بر جگر

تا آب از دو چشم گهر بار مي خورم

از اين صداي هلهله آزار مي كشم

با جان خسته غصه ي بسيار مي خورم

وقتي كه مي برند مرا روي پشت بام

با صورتم به گوشه ي ديوار مي خورم

پهلو شكسته مادر كم سن و سال من

ديگر بيا كه حسرت ديدار مي خورم

سنگین –مدح

گم شد ميان هلهله سوز صدايت

لبخند آمد در جواب ناله‌هايت

فصل بهارت طعمه‌ي پاييز مي‌شد

آري اجابت بود پايان دعايت

مظلوميت مثل عمويت حد ندارد

در خانه هم ياري نداري جز خدايت

در خنده‌هاي زهرآلودش نمي‌ديد

يك خاندان را مي‌نشاند در عزايت

از بس كرامت داشت چشمت ، قاتلت هم

سهمي طلب مي‌كرد از ابر عطايت

آبي ندادند و صدايت خشك مي‌شد

يك حجره‌‌ي در بسته مي‌شد كربلايت

راحت شدي از دست اين دنيا و مادر…

…از حوض كوثر آب آورده برايت

آن که عمری داغ زهرا شعله زد بر پیکرش -

سنگین ومدح

ریخت از روز ازل باران ماتم بر سرش

نخل امید رضا بود و به باغ احمدی

دست ظلمی زد شراره بر همه برگ و برش

از غریبی بی کس و تنها به خود پیچید و باز

شد غبار حجرهٔ در بسته او بسترش

او چو شمعی آب می گردید از کینه ولی

هلهله می کرد از شادی در آن جا همسرش

همسر او گر برون حجره می خندد ولی

در درون حجره می گرید به حال مادرش

بشکند دست تو گلچین این گل زهرا بود

با چه جرأت دست افکندی و کردی پرپرش

این جگر از داغ یک سیلی تمام عمر سوخت

آخر ای زهر جفا کردی چرا سوزان ترش

در دو عالم سربلند است و سر افرازی کند

هر که می گردد «وفائی» از وفا خاک درش

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

مدح یاشور

از من گرفته همسر من خورد و خواب را

زهر جفا زجان ودلم برده تاب را

وای از عناد دختر مأمون که از جفا

مسموم کرد زاده خیر المئاب را

تنها نه جان من که از این شعله سوختند

جان رسول و فاطمه بوتراب را

ای آنکه التهاب عطش را شنیده ای

بنگر به عضو عضو من این التهاب را

افکنده است شعله به جان من و هنوز

ازمن کند دریغ یکی جرعه آب را

من میکنم به العطش از او سؤال آب

او می دهد به هلهله بر من جواب را

یارب تو آگه یکه برای بقای دین

بر جان خریدم این ستم بی حساب را

جان می دهم به غربت و عطشان که خون من

تضمین کند تداوم اسلام ناب را

باشد زفیض دوستی ما اگر به حشر

آسان کند خدا به مؤید حساب را

شور

پاییزی است حال و هوای جوانی ات

طوفان غم رسیده كه سازد خزانی ات

تاثیر کرده زهر به اعضای پیکرت

چون لاله ای نموده تو را ارغوانی ات

در هلهله صدای ضعیف تو گم شده

لبخند می زنند به اختر فشانی ات

هرچه کبود می شوی و داد می زنی

می رقصد این شریک تو در زندگانی ات

آبت نمی دهد به خدا دست و پا مزن

رحمی نمی کند به تو و نیمه جانی ات

در لحظه های آخرت ای یاس فاطمه

بوی مدینه می رسد از روضه خوانی ات

از بس که یاد پهلوی بشکسته بوده ای

مویت سپید گشته به اوج جوانی ات

مثل حسن اگر چه ندیدی تو گفته اي :

مادر... فدای صورت رنگین کمانی ات

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

مدح یا شور

هستند کریمان دو عالم سرخوانت

یکبار نخورده است گره کیسه ی نانت

اصلا حرم شاه خراسان حرم توست

هرصحن که گشتیم در آن بود نشانت

انگار که گهواره تو عرش زمین بود

وقتی پدر پیر تو می داد تکانت

تکبیر تو از داخل گهواره رسیده است

هستم اگر امروز مسلمان اذانت

یکبار پدر گفتن تو گر نمی ارزید

صد بار نمی رفت به قربان زبانت!

از چشم پدر دور مشو – گرگ زیاد است

بر این پدرت حق بده باشد نگرانت

در راه مبادا قدمت خار ببیند

آن صورت چون برگ تو آزار ببیند

یک روز می آید که می افتد بدن تو

لب تشنه بمانی و بخشکد چمن تو

یک روز می آید که می افتی و کنیزان

در خانه برقصند کنار بدن تو

ای یوسف زهرا - دل یعقوب فدای ...

آن لحظه ی خاکی شدن پیرهن تو

هرچند کلام تو در آواز شود گم

اما نزند هیچ کسی بر دهن تو

مدح

خواهر نداشتی که به جای تو جان دهد

یا گرد و خاک پیرهنت را تکان دهد

از روی خاک حجره سر خاکی تو را

بر دارد و به گوشه دامن مکان کند

می خواهی آب آب بگویی نمی شود

گیرم که شد ولی چه کسی آبتان دهد؟

چندین کنیز را وسط حجره جمع کرد

می خواست دست و پا زدنت را نشان دهد

تا بام می شود سر سالم تری رسید

با شرط این که این لبه در امان دهد

بالا نشسته ای و جهان زیر پای توست

وقتش شده گلوی شهیدت اذان ده

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

مدح یا سنگین

عده ای بی سر و پا دور و برش خندیدند

پاسخ ناله و سوز و جگرش خندیدند

مادری بود و جوان مرگ شد و آخر کار

همچنان فاطمه بر چشم ترش خندیدند

همچو بسمل شده ای دور خودش می پیچید

به پریشان شدن بال و پرش خندیدند

درد پیچیده به پهلویش و از هر دو طرف

دست میبرد به سوی کمرش،خندیدند

آمده بر سرش اینجا کمی از داغ حسین

همگی جمع شدند دور سرش خندیدند

یک نفر نیست که از خاک سرش بردارد

بر نفسهای بدون اثرش خندیدند

زهر اثر کرده و رویش به کبودی زده است

بدنظرها به خسوف قمرش خندیدند

دست پا می زند و نیست کنارش پدری

تا ببیند به عزای پسرش خندیدند

کربلا جسم علی پخش به صحرا شده بود

لشگری دور تن مختصرش خندیدند

هر چه می گفت حسین یاولدی یاولدی..

عده ای بی سر و پا دور و برش خندیدند

مدح

سر را ز خاك حجره اگر بر نداشتي

تو رو به قبله بودي و خواهر نداشتي

خواهر نداشتي كه اگر بود ميشكست

وقتي كه بال ميزدي و پر نداشتي

از طوس آمدم كه بگِريَم در اين غمت

ياري به غير چند كبوتر نداشتي

وقتي كه زهر بر جگرت چنگ ميكشيد

جز يا حسين ناله ي ديگر نداشتي

ختمي گرفته اند برايت كبوتران

لبخند ميزدند و تو باور نداشتي

تو تشنه كام و آب زمين ريخت قاتلت

چشمت به آب بود و از آن بر نداشتي

كف ميزدند دور و برت تا كه جان دهي

كف ميزدند و تاب به پيكر نداشتي

كف ميزدند وليكن به روي دست

دست ز تن جداي برادر نداشتي

شكر خدا كه پيرهني بود بر تنت

يا زير نيزه ها تن بي سر نداشتي

شكر خدا كه لحظه ي از هوش رفتنت

خواهر نداشتي ، غم معجر نداشتي

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

كربلا شمعى و من پروانه ‏ام
چون سه روزى روى بام خانه ‏ام
از غم آن لاله‏ هاى بى كفن
تابد اين خورشيد سوزان روى من
مى‏زند آتش دل غمناك من
خنده‏ هاى همسر ناپاك من
يادم آيد از حسين و محنتش
خنده‏ هاى لشكرى بر غربتش
مى‏ خورد بر هم لب خشكيده ‏ام
جان فداى مادر غم ديده‏ ام
تا كه ياد مام نيكو مى‏ كنم
ياد آن بشكسته پهلو مى ‏كنم
من امام جود و تقوايم ولى
جان من سوزد ز غمهاى على
غربت حيدر دلم را خون كند
داغ مادر جان من محزون كند
من عزادار غمى ديرينه ‏ام
دل غمين خون دلها خورده ‏ام
چون مرا از كوچه ‏اش افتد گذر
مى ‏شوم از ياد مادر خون جگر
دختر طه كجا سيفى كجا
كوثر و رخساره‏ ى نيلى كجا
گفته جدم مصطفى بوى بهشت
مى‏ رسد از آن گل نيكو سرشت
اى خدا بوى بهشت و بوى خاك
شد عجين با بوى خون ياس پاك

<

وا اسفا دشمن بى دين او

داشت به سينه حسد و كين او
جان به فداى وى و مظلوميش
عرش غمين گشته ز مغموميش
از ستم معتصم بى حيا
كشت ورا همسر وى از جفا
زهر ستم ريخت به كام جواد
چاك شدى قلب امام جواد
روز عزايش همه عالم گريست
ارض و سما همچو محرم گريست
از غم جانسوز عزاى تقى
شال عزا گشت بدوش نقى
مادر او فاطمه اندر جنان
در غم او گشت به سوز و فغان
خون شده زين سوگ دين شيعيان
تسليت ما به امام زمان
آجرك الله از اين واقعه
يوسف زهرا پسر فاطمه
چونكه (قدير) است غمين جواد
نيست ورا خوف به روز معاد

شهادت امام جواد

دل من كه بى قراره، به بيابون سر ميذاره
خودشم نميدونه كه، داغ عشق تو رو داره
توى صحرا كه ميگرده، تا بشه ياور و يارش
آخه هستى تو تموم، روشنى چشم تارش
آرزو داره دل من، تا حريمت پر بگيره
مث يه كفتر زخمى، روى گنبدت بميره
با تو مردن زندگيه، اسيريت آزاد گيه
ذكر و ياد تو عبادت، طاعته و بندگيه
اسم تو راز و نيازم، زمزمه ‏ى تو نمازم
تو تموم هر دو عالم، من به عشق تو مى ‏نازم
گل نازم گل زهرا، كه بودى غريب و تنها
همدمت بوده هميشه، غصه و ماتم و غم‏ها
پسر امام رضا و نور چشم فاطمه‏ اى
معدن جود و سخايى، تو اميد ما همه ‏اى
همه‏ ى بود ونبود و هستيمونو به به ما دادى
ميون همه اماما، تو جوادى تو جوادى
منشأ جود و كرامت، رمز عالم وجودى
ما هنوز نبوديم اما، توى قلب ما توبودى
ولى قدر تو ندونست، كسى تو دنياى فانى
سهم تو جور و جفا و، طعنه‏ هاى آن چنانى
شنيدم از غم غربت، توى خونه هم غريبى
فداى بى كسى تو، يا حبيبى يا حبيبى
شنيدم كه داغ مادر، ياد كوچه ‏ى مدينه
شده بود بغض گلوتر، شعله‏ اى ميون سينه
رفتى از دنيا و ليكن، كسى قدر تو رو نشناخت
نه كه زهر، داغ مادر تو رو آخر از پا انداخت

شهادت امام جواد

زاده زهرا ميان حجره افغان مى ‏كند
در دل با كردگار حى سبحان مى‏ كند
بس كه جان سوز است آه وناله آن شاه دين
شعله بر جان مى ‏زند دل را پريشان مى ‏كند
گاه مى‏ پيچد ز درد و گاه مى ‏نالد ز غم
گاهى اظهار عطش با قلب سوزان مى ‏كند
دختر مامون چو خواهد كس نگردد با خبر
حجره را بر زاده ‏ى طاها چو زندان مى ‏كند
در ميان حجره در بسته آن آيات حق
راز دل با كردگار خويش عنوان مى‏ كند
آن امام نهمين مى‏ نالد از سوز عطش
ليك ياد از غربت شاه شهيدان مى ‏كند
او غريبانه دهد جان در ديار بى كسى
در جنان بهرش فغان شاه خراسان مى ‏كند
تا سه شب آن پيكر قرآن ناطق را عدو
همچو گنج پر بها در خانه پنهان مى‏ كند
چون نهد جسم شهنشاه مبين در آفتاب
چهره خورشيد را سوزان و تابان مى ‏كند
كربلايى شرح وبست اين مصيت را مگو
ورنه زهرا در جنان گيسو پريشان مى ‏كند

شهادت امام جواد(مناجات)

سينه‏ اى پر شرار دارم من
سرو جان فكار دارم من
يك جهان با تو كار دارم من
يا جوادالائمه ادركنى
گر كه دردم دواكنى چه شود
حاجتم را روا كنى چه شود
قسمتم كربلا كنى چه شود
يا جوادالائمه ادركنى
اى كه روح عبادتى ما را
عذر خواه قيامتى ما را
جان زهرا عنايتى ما را
يا جوادالائمه ادركنى

شهادت امام جواد

هر دم هزار نوبت جان از بدن برآيد
تا آه سينه سوزى از قلب من برآيد
بس كوه غصه بردم بس خون دل كه خوردم
گويى كه از لبم خون جاى سخن برآيد
از بس كه يار قاتل سوزم نهفته در دل
ترسم كه جاى آهم دود از دهن برآيد
ديگر نمانده هيچم تا كى به خود پيچم
اى مرگ همتى كن تا جان ز تن برآيد
امروز بين حجره فردا كنار كوچه
آواى غربت من از اين بدن برآيد
نيكوست زهر دشمن در راه دوست از من
هم سوختن به آتش هم ساختن برآيد
از بس كه رفتم از تاب از بس تنم شده آب
بر من صداى فرياد از پيرهن برآيد
نبود عجب كه بر من هنگام دفن اين تن
خون در لحد بجوشد سوز از كفن برآيد
جانسوز شعر(ميثم) خيزد ز دل دمادم
مانند ناله ‏اى كز بيت الحزن برآيد

شهادت امام جواد

لب تشنه بود ، تشنة يك جرعه آب بود
مردي كه درد هاي دلش بي حساب بود
پا مي كشيد گوشة حجره به روي خاك
پروانه وار غرق تب و التهاب بود
از بسكه شعله ور شده بود آتش دلش
حتي نفس نفس زدنش هم عذاب بود
در ازدحام و هلهله هاي كنيزكان
فرياد استغاثة او بي جواب بود
يك جرعه آب نذر امامش كسي نكرد
هر چند آب دادن تشنه ثواب بود
آخر شبيه جد غريبش شهيد شد
آري دعاي خسته دلان مستجاب بود
غربت براي آل علي تازگي نداشت
در آن ديار كشتن مظلوم باب بود
تا سايه بان پيكر نورانيش شوند
بال كبوتران حرم را شتاب بود
اما فداي بي كفن دشت كربلا
آلاله اي كه زخم تنش بي حساب بود
هم تيغ و نيزه خون تنش را مكيده بود
هم داغديدة شرر آفتاب بود

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

شهادت امام جواد

كشتند بيگنه، خلف بوتراب را
نهم امام و نوگل ختمى مآب را
ام الفضول فتنه ايام، ام الفضل
از ريشه كند ريشه ‏ى فصل الخطاب را
مى‏ خواست ام الفضل، كه ‏ام الفساد بود
بيرون برد ز حد تصور عقاب را
دادند زهر مهلك ناباب در و وثاق
بستند بستگان وى از كينه باب را
آه از دمى كه خيل كنيزان، نكرده شدم
برداشتند از رخ عصمت، حجاب را
نالان امام و جمع زنان، هلهله كنان
تا نشنوند سوز دل آن جناب را
دائم نفس نفس زد و ميگفت آب آب
بردند و همسرش به زمين ريخت آب را
مى ‏خواست خصم كينه‏ كش دون، بهم زند
شيرازه ‏ى تمامى ام الكتاب را
بالاى بام سايه ‏ى حق را ربود وبرد
در زير آفتاب نهاد آفتاب را
گردد سايه‏ اش پرو بال كبوتران
بنگر طيور و عاطفه ‏ى بى حساب را
يا ثامن الحجج به جوادالائمه ‏ات
خون كرده زهر غم، جگر شيخ و شاب را
با غصه گشت توام و گرديد منقلب
هر كس شنيد قصه‏ ى اين انقلاب را
(حداد) و خلق از غم اين ظلم بى حساب
گيرند دائم از گل مژگان، گلاب را
عباس حداد كاشانى

شهادت امام جواد

اى پسر شير خدا يا جواد
نور دو چشمان رضا يا جواد
هر كه تو را راهبر خويش جست
شك نبود هست به راهى درست
راه تو و جد تو راه خداست
راه سعادت ز طريق شماست
جان به فداى تو امام جواد
دادرس و شافع روز معاد
اى نهمين حجت حى خبير
دست محبين ز عنايت بگير
قسمت ما كن حرمت كاظمين
حق شهيد ره قرآن حسين
هست به دنيا و به عقبى شقى
هر كه نپوئيد طريق تقى
نور خدا شمع هدايت وى است
شافع فرداى قيامت وى است
هر كه بدين نور بپوند طريق
نيست به درياى بلا يا غريق
كشتى آنهاست نجات از خطر
لطف خدائيست براى بشر>

شهادت امام جواد

من جوادم مظهر جود خدا
آى رحمت گل خير النساء
حجت و نور خدايم در زمين
يادگار نور ختم المرسلين
زاده زهرا و فرزند رضا
آن يگانه پور دلبند رضا
از مدينه آمدم سوى پدر
تا ببينم لحظه‏ اى روى پدر
ديدم آنجا با تمام غربتش
جان دهد تنها به شام محنتش
بر خودش مى ‏پيچد آن باب حزين
خاك غم بر سر كند مولاى من
چون به ياد كربلا افتاده است
در خزان بى كسى جان داده است
روى خاك حجره جانش پر كشيد
جام عشق از دست ساقى سركشيد
بعد از او من ماندم و داغ دلم
لاله‏ ها دارم در اين باغ دلم
وارث اجداد بى ياور منم
وارث داغ على اكبر منم
در جوانى جان من گردد فدا
از عطش مى ‏سوزم اى ساقى بيا
همسرم آتش زده بر جان من
شعله ‏ور سازد دل سوزان من
ظرف آبى را چو ريزد پيش رو
مى‏ نمايم ياد آن تشنه گلو
يادى از جد غريبم مى ‏كنم>

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

جوانترين امام ما واى واى
كشته شد از زهر جفا واى واى
ابن رضا يارب ز پا فتاده
آتش به جانش از جفا فتاده
آتش گرفته پيكرم آب آب
شد پاره پاره جگرم آب آب
اى همسرى كه در كفت اسيرم
آبم دهى يا ندهى بميرم
نور دل فاطمه بى تاب شد
قلب جواد ابن رضا آب شد
اين بدن كيست كه روى بام است
پيكر مسموم نهم امام است
زهر هلاهل دلش افروخته
زخم زبانها جگرش سوخته
كبوتران محرم آن حريمند
سايه فكن بر تن آن كريمند
در نوجوانى نااميد گشتى
چون جد عطشانت شهيد گشتى

شهادت امام جواد

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان
تيره شد روز به پيش نظرم مادر جان
من در اين حجره ‏ى در بسته خود مى ‏پيچم
كس نداند كه چه آمد به سرم مادر جان
نكشد گر كه مرا زهر جفا خواهد كشت
خنده‏ ى همسر بيدادگرم مادر جان
من جوادم كه به ياد تو سخن مى‏ گويم
چون ترا از همه مشتاق ترم مادر جان
همچو شمعى اثر زهر ستم آبم كرد
سوخت پروانه صفت بال و پرم مادرجان
همسرم پشت در خانه به دست افشانى
من به ياد تو و مسمار درم مادر جان
چون تو در فصل جوانى ز جهان سير شدم
كه زده داغ تو بر جان شررم مادر جان
به لب خشك من غمزده آبى برسان
كز عطش سوخته پا تا به سرم مادر جان
شعر (ژوليده) گواهى دهد از غربت من
دوست دارم كه بيايى به برم مادرجان
شاعر:ژوليده نيشابوري

شهادت امام جواد

سوزم از جفاى همسر و زهر جفا مادر
شرر افكنده زهر كينه از سر تا به پا مادر
جوادم من كه بر در هر درد بى درمان دوايم من
ولى درد مرا گويا نمى ‏باشد دوا مادر
تو از ضرب لگد افتاده‏ اى از پاو كين
ميان حجره در بسته افتادم ز پا مادر
ندارم وقت جان دادن كسى را بهر امدادم
ولى تو فضه را بهر كمك كردى صدا مادر
تو را از ضر در كشت و مرا از ضرب كين دشمن
بگيرد داد ما را از عدوى ما خدا مادر
(هنرور) در عزاى ما سروده اين مصيبت را
بگيرد دست او را لطف ما روز جزا مادر

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

شهادت امام جواد

شام عزاى نهمين امام است
پيكر اطهرش به روى بام است
تقى ز دنيا مى‏ رود خدايا
به پيش زهرا مى ‏رود خدايا
امشب دل اهل ولا شكسته
در ماتم ابن رضا نشسته
يا ثامن الحجج گلت فسرده
در حجره در بسته جان سپرده
زهر جفا شرر به جان مى ‏زند
دشمن به او زخم زبان مى‏ زند
وقت شهادت ياورى ندارم
همچون حسين لب تشنه جان سپارم
اگر مرا شعله به جان مى‏ زنى
دگر چرا زخم زبان مى‏ زنى
مظلومى نهم امام بنگر
خورشيد را به روى بام بنگر
آتش گرفته پيكرم خدايا
خندد به حالم همسرم خدايا
جان ودلم آمد به درد مادر
ببين عروس تو چه كرده مادر>

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

شهادت امام جواد

از جفاى همسر بى مهر فرياد اى پدر
كز دل و جانم برآورده است فرياد اى پدر
در جوانى گوهر عمر مرا از من گرفت
تا كه مامون دختر خود را به من داد اى پدر
آنچه با من كرد ام ‏الفضل دون كى مى ‏كند
همسرى با همسرش اينگونه بى داد اى پدر
يك طرف زهر جفا و يك طرف سوز عطش
غنچه‏ ى نشكفته‏ ات را داد بر باد اى پدر
بيشتر از زهر كين از تشنه كامى سوختم
سوختم چون صيدى اندر دام صياد اى پدر
بسكه فرياد از عطش كردم كه تاثيرى نداشت
شد درون سينه ‏ام خاموش فرياد اى پدر
آخر آمد بر سرمن محنتى كه بارها
چهره‏ ام بوسيدى و كردى از آن ياد اى پدر
روز مرگم شد بيا بر غربت من گريه كن
چون كه گفتى ذكر خوابم شام ميلاد اى پدر
در خراسان من به ديدارت شتابان آمدم
نك بيا از بهر ديدارم به بغداد اى پدر
گر نمى ‏آيى مرا بر سر من آيم در برت
مرغ روحم چون شود از بند آزادى اى پدر
در جوار تو (مويد) از پى عرض سلام
قاصد دل را به كوى من فرستاد اى پدر

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

شهادت امام جواد

از دل حجره‏ ى تاريك كه بسته است درش
مى‏ رسد ناله‏اى و دل شده خون از اثرش
چيست؟ اين ناله ‏ى سوزنده و از سينه ‏ى كيست
صاحب ناله مگر سوخته پا تا به سرش
اين فروغ دل زهراست كه خون است دلش
اين جگر گوشه ‏ى موسى است كه سوزد جگرش
اين جواد است كه از تشنگى و سوزش زهر
جان سوزان بود و ناله جان سوز ترش
خانه‏ اش قتلگه و همسر او قاتل اوست
بار الها تو گواهى كه چه آمد به سرش
همسر مرد برايش پرو بالى است ولى
همسر سنگدل او بشكسته پرش
آتش زهر چنان كرده به جانش تاثير
كه كند هر نفس سوخته ‏اش تشنه ترش
شهر بغداد بود شاهد مظلوم دگر
پسرى را كه دهد جان ز ستم چون پدرش
كاش مى‏ بود غريب الغربا در آنجا
تا زمانى نگردد غربت تنها پسرش

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

قسم به آنکه به گنجشک بال و پر داده

همان که بال قنوت دم سحر داده

قسم به سوره ی خورشید و آیه آیه ی آن

که نور را به دل روشن بشر داده

قسم به آه درختی بدون بَر،که جبر

شکوه ساقه ی خود را به یک تبر داده

دمیده بر دم صور مدینه اسرافیل

ترانه خوانده و آواز عشق سر داده

که هان تمامی هفت آسمان نظاره کنید

فلک به دامن خورشیدتان قمر داده

کسی که وارث پیغمبر است ابتر نیست

خدا دوباره به این خاندان پسر داده

پسر نه کوثر قرآن ضامن آهو

جواد آل علی جان ضامن آهو

همان که سجدگهش آسمان عیسی شد

همان که خاک درش کوه طور موسی شد

همان که آرزویش بر دل زکریا ماند

همان که دیدن او آرزوی یحیی شد

همان که ذره شد از لطف چشم او خورشید

همان که قطره ز شوق نگاش دریا شد

همان که روشنی چشم آسمانی هاست

ستاره ی سحر آسمان بابا شد

همان که در وسط طعنه ها و تهمت ها

رسید و قصه ی کوثر دوباره احیا شد

مدینه مکه و ریحانه هم خدیجه ی آن

رضا رسول خدا و جواد ،زهرا شد

رسید سیب بهشت خدا، خدا را شکر

رسید یوسف یعقوب ما،خدا را شکر

به شیوه ی پدر این چشم مهربان شده است

همان نگاه همان عاطفه همان شده است

همان صمیمیت و گرمی و صفای سبز

همان پناه که آهو دخیل آن شده است

اگر غلط نکنم بوی یاس می آید

اگر درست بگویم رضا جوان شده است

جواد،جود خداوند آسمانها هست

که با زبان زمینی او بیان شده است

منم گدای امامی که قرص مهر و ماه

به دست سائل او مثل قرص نان شده است

فقط نه ملجأ حاجات مردمان زمین

که مأمن همه ی آسمانیان شده است

کسی که سائل این خانه هست می داند

جواد، جود کند سائلی نمی ماند

مخاطب همه ی نامه های من شده ای

توسلی همه روزه برای من شده ای

خودت نه حرز جوادت برای ما کافی ست

هزار شکر خدا را دعای من شده ای

در این زمین که هوای نفس کشیدن نیست

حیات من نفس من هوای من شده ای

دلم بهانه صحن تو دارد آقا باز

بهانه ی سفر کربلای من شده ای

مرا سفر ،سفر کاظمین قسمت کن

مرا زیارت قبر حسین قسمت کن

بر آن شديم باز كه دلبر بياوريم

در آسمان، ستاره ی ديگر بياوريم

بايد دوباره نخل ولا را ثمر دهيم

يعني به باغ عشق صنوبر بياوريم

خورشيد روي ديگري از نسل ياسها

مهتابي از تبار بيمبر بياوريم

اي جبرئيل مژده بده بر رضايمان

بايد براي پر زدنش پر بياوريم

تا چشمهاي ابتريان كورتر شود

بايد دوباره سوره كوثر بياوريم

اين طفل باب رحمت و باب مراد ماست

از اهل بيت ماست همانا جواد ماست

دستان ابرها سبد گاهواره اش

پر ميكشند حور و ملك با اشاره اش

دنيا ترانه خوان قدومش غزل غزل

جنت قصيده ايست ز يك استعاره اش

از عرش تا زمين همه صف بسته منتظر

دل بيقرار مانده به شوق نظاره اش

در لابلاي بال سپيد فرشتگان

خورشيد ديگريست رخ ماهپاره اش

غرق ستاره ميكند آغوش عشق را

وقتي رسيده با قدم پر ستاره اش

با خنده اش گل از گل بابا شكفته است

بر روي دست مادرش آرام خفته است

وقتي كه آمدي تو،باران نزول كرد

از فرط شوق بر تنمان جان نزول كرد

جبريل بهر تهنيت از نزد كردگار

همراه خيل حوري و قلمان نزول كرد

گويا دوباره مثل تمام كريمها

كاملترين كرامت انسان نزول كرد

در ليله هاي قدر خدا دفعه نهم

قرآن دوباره بر روي قرآن نزول كرد

اي يوسف رضا كه به بازار حسن تو

نرخ فروش يوسف كنعان نزول كرد

اي آسمان جود بباران كرامتت

در خرمن وجود بباران كرامتت

تو كوثر آمدي و ز كوثر چكيده اي

در ظلمت هميشه ی دنيا سپيده اي

تو اولين ولي خدايي كه اينچنين

در سن كودكي به امامت رسيده اي

مأمون و پور اكثم ، نزد تو عاجزند

با تيغ علم گردنشان را بريده اي

تو آن نسيم سبز در اوج طراوتي

كه در كوير مرده دلها وزيده اي

ما در مسير پرتو باب المراديت

تو در جوار جد خودت آرميده اي

مرده است هر كسي نرود زير دين تو

جانهاي ما فداي تو و كاظمين تو

پروردگارمان كه تورا آفريده است

ما را اسير دست شما آفريده است

قبل از ازل كه وصله جود شما شديم

مارا به خاطر تو گدا آفريده است

يعني به جز شما به كسي رو نميزنيم

وقتي جواد ابن رضا آفريده است

يعني تويي كه نقطه عطف كرامتي

خالق براي جود خدا آفريده است

با هديه اش براي امام رئوفمان

بابي براي حاجت ما آفريده است

با نام تو هر آينه دلشاد ميشود

هر كس دخيل بنجره فولاد ميشود

نسیمی از سر زلفت بهار دنیا شد

تو آمدی و امیدی به عشق پیدا شد

تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش

زمین برای همیشه پر از مسیحا شد

درست مثل زمان تولد زهرا

مدینه مثل زمین های مکه زیبا شد

هزار حظ منزه به دیده اش آمد

همین که چشم ستاره به روی تو وا شد

و آسمان اگر امروز این همه بالاست

به پای قامت طوبایی شما پا شد

صدای پای کریمانه تو می آید

دلم به پشت در خانه تو می آید

تو نور عشقی و حق آفتابتان کرده است

دعای سبزی و حق مستجابتان کرده است

میان خیل هزاران هزار بخشنده

برای جود خودش انتخابتان کرده است

هزار و چهار صد سال می شود که خدا

مرا پیاله به دست شرابتان کرده است

تو را سرشته و ادغام کرده با قرآن

تو را نوشته و حالا کتابتان کرده است

قسم به کعبه برای شفاعت فرداست

اگر جواد الائمه خطابتان کرده است

خدا سرشته تو را تا که مثل نور کند

کریمی اش به کریمی تو ظهور کنتد

مسیح سبز نفس های تو حیاتم داد

شعاع نور ضریحت به جاده ام افتاد

برای آنکه خدا حاجت مرا بدهد

مرا نوشت و مرید تو را نوشت مراد

به روی صفحه پیشانی ام ملائک تو

نوشته اند سگ خانه امام جواد

چگونه لطف نداری به این اسیری که

غلام حلقه به گوش تو بوده مادر زاد

صدای اول عشق و صدای آخر عشق

تمام عشقی و ای عشق خانه ات آباد

رسیده است به روی مهت سلام رضا

علی اکبر در خانه امام رضا

تو آمدی پی اکرام و هم نشینیمان

جواب عاطفه باشی به مستکینیمان

تو آمدی ز طبق های آسمان پایین

و کردی از پی چشمانتان زمینیمان

چگونه دست توسل نیاوریم آقا

تو آمدی که همیشه گدا ببینیمان

تویی تو ماحصل چله ی توسل ها

تویی شراب طهورای اربعینیمان

تویی که حق خدایی به گردنم داری

تو آفریده شدی تا بیافرینیمان

تو را جواد و مرا آفریده ات کردند

قتیل آن دو کمان کشیده ات کردند

نگاه بی مثلت از تبار خورشید است

ضریح چشم قشنگت مدار خورشید است

کواکب از جریان تو نور می گیرند

طلوع نور شما تا دیار خورشید است

تو انعکاس جمال امام خورشیدی

شبیه آینه ای که کنار خورشید است

همین که سردی مان رفت و فصل گرما شد

به گوش خویش سرودم که کار خورشید است

قسم به حرمت خاک زمین کرب و بلا

به آن دیار که مه پاره یار خورشید است

جواب کودک خورشید سر بریدن نیست

جواب نور گلوی سحر بریدن نیست

ر سر آنم زبان بگشايم و آوا كنم

خويش را در محضر مولاي خود پيدا كنم

تا بگويد سر گذشت غربتش را بهر من

سر گذارم بر قدومش با دلش نجوا كنم

او امام هشتم و آئينه ذات خداست

عالمي را من فقط با نام او شيدا كنم

تا كه مولانا رضا از دست من گردد رضا

از زبان حال او گويم روايت اي خدا

سالها من منتظر بودم كه آيد گوهرم

اين مبارك كودك و نور دو چشم مادرم

او مبارك تر بود از هر چه مولود است وبس

او محمد يا جواد است وبود تاج سرم

او امامت را برايم تا ابد تثبيت كرد

كرد رسوا فتنه ي خصم لعين و ابتر م

او مسيح عترت صديقه ي اطهر بود

در مقام عصمتش همپايه ي كوثر بود

كودك است اما چو لب وا كرد غوغايي نمود

خطبه اي كوتاه خواند و كار زيبايي نمود

آنچنان شيوا سخن گفت و عدو را پست كرد

آنكه اهلش بود گفتا كار زهرايي نمود

رفع تهمت كرد، از آن كه ز مريم برتر است

بهر مادر كودك نازم مسيحايي نمود

گفت من از نسل زهرايم عزيز حيدرم

من جواد ابن الرضا آئينه پيغمبرم

گر نمي آمد بناي دين حق كامل نبود

دشمن من شاد مي شد گر مرا حاصل نبود

گر نمكي آمد اگر چه بعد عمري انتظار

تهمت ديرينه ي ابتر مرا باطل نبود

بهر ديدار جمال نازنين كودكم

كس شبيه من چنين آشفته و بيدل نبود

پيش زهرا سر فرازم اين جواد من بود

ني كه بهر شيعه اين باب المراد من بود

دست از او بر مداريد اين گل زهرا بود

دست او باز است وكارش حل مشكل ها بود

ني فقط آبادي دنيا بخواهيد از جواد

در قيامت كار او زيباتر از دنيا بود

كم از او هرگز مخواهيد اين جفا بر او شود

عاشق ديدار سائل چشم اين آقا بود

هستي ام دار وندار من همين دردانه است

هر كه صاحب عقل باشد بهر او ديوانه است

با چه جرات شرح او صاف كمالش مي كنيد

با قياس يوسفي وصف جمالش ميكنيد

يوسف از درياي زيبايي او يك قطره است

از خدا گو ئيد گر نشر خصالش مي كنيد

اين جواد من شبيه من غريب وبي كس است

منعم از گريه چرا وقت وصالش مي كنيد

گو ئيا مي بينم اينك در جواني دلبرم

مي شود مظلوم كشته مثل زهرا مادرم

ماهيان بحر و مرغان هوا گريان او

جمله ذرات دو عالم ميشود نالان او

از شرار زهرو از سوز عطش پرپر زند

كف زند شادي نمايد زوج بي ايمان او

در شب ميلاد او من روضه خواني مي كنم

جان من كه باب او هستم فداي جان او

اولين مرثيه خوان و روضه خوان او منم

هر كه گويد از غم او ميزبان او منم

آرزوی وصل دلبر داشتم

بند هوش از پای دلبر داشتم

تا مهیا بهر پروازی شوم

همسفر با یار همرازی شوم

ناگهان یارم دل و جانم ربود

دلبری کز روز اول رخ نمود

آمد از لطفش قفس را در شکست

در خیالم صحنه هایی نقش بست

با ملائک در ترنم شد دلم

از صفا پر شد تمام محفلم

با نسیم آرزوها در فلک

گوئیا بر هم خورد بال ملک

قدسیان جام طهورایی به دست

جرعه ریز عاشقان می پرست

حوریان در رقص و آواز و سرور

غوطه ها بنموده در دریای نور

آسمان مشتاق روی ماه بود

ماه عالم دیده اش بر راه بود

عرش خود را فرش ره کرده خدا

تا رسد دردانه جان رضا

با حضورش مصطفی آید به یاد

نام زیبایش محمد یا جواد

یا جواد ای ساقی جود و کرم

ای نگاهت چشمه نور حرم

یا جواد ای قبله لطف و صفا

معدنی از رحمت و مهر و وفا

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

---------------------(شعر ولادت)-----
از قــــــدرت لايـــزالـــــي يــــــزدانــــــي

گـرديــده قــلــوب شـيــعــيـان نوراني

از فــاطــمــه بـنــت اســـد شـــد ظــاهــر

در كـعــبــه وجـــود عـــلـي عـمراني

كــرده ســـت عــلــي بـبـزم جـانـان ماوا

يــزدان كــنــد از ولي خود مـهـماني

بـنـهـاده خــدا تــــاج ولايــــش بــر ســر

يعـنـي كــه بــه بـنــدگان ما سلطاني

هـر كـس كـه ز فـرمـان عـلي سرپيچيد

گــردد بـه جـهــيــم تـا ابــد زنـدانــي

بــا مـهــر عـلـي خـانــه دل كـــن آبــــاد

خـود را بــرهـان ز وحـشت ويراني

اي شــيـعـه ز جـان تـابع فرمانش باش

گر جنت و فردوس برين خواهـانـي

در روز جـــزا بــيـــم بـــــدل راه مـــــده

گـر رهـبـر خويش مرتضي مـيـداني

در مدح علي «حياتي» از صدق بكوش

گـر عـاشـق و شيداي شه مـردانـي

مست تـولای تـو ام یـا علی (ع)

عاشق و شیدای تو ام یا علی (ع)

دیـده ی تو انس ندارد به خـواب

یک سحر ای ماه کرامت بتـاب

وسوســه ام می کند آهنگ تو

سـاز دل انگیــز شبـاهنـگ تو

شهر فرو رفتــه به غفلت همـه

سلسله پیچیــده به ظلمت همه

بانـــوی مهتاب کشـــد انتظـار

تا کـه بتابی تـو در ایـن شام تـار

سـایه بـه سـایه پی تــو می دوم

اسم تو را بر لب خـود می بـرم

نام تـو درمــان همــه درد مـن

زمزمـه ی گـرم شب سـرد مـن

*********

یا علـــی ُیا علــی ُیـا علــی

می گذری از همـه دنیا علــی

می گذری در دل شب ها علی

می شکفی بر همه لب ها علی

چشم یتیمـی پُـر الماس شــد

سینه ی تو باغ گل یاس شــد

مست دو چشـم تـو دل آسمان

مات نگـاه تـو همـه کهکشـان

پلک بزن تا که بجوشــد بهـار

باز پـُر از گل شـود این رهگذار

عطر تو از صورت گل می چکد

دم به دم از عشق تو دم می زند

قبله ی شمس و قمری یا علـی

جلوه ی صبح و سحری یا علـی

کلبـه ی تاریک مــرا در بـــزن

گـاه بـه تنهایـی من سـر بــزن

ای همه خورشیـــد پناهم بده

در بگشا بـر من و راهـم بــده

دست مـن و دامـن مولا علی

عشق تو با دل چه کند یا علی

می گذری از همه دنیــا علی

یا علـــی ُیا علــی ُیا علــی

********

بـاغ کرامت، نفس دست تــو

جان به لب آمده سرمست تـو

ای همـه ذرات، تو را مشتـری

گم شده را ره به کجا می بری

گم شـده انسان به غبـار زمان

کـرده فراموش تو را بی گمان

بی تو همه روز جهان ظلمت ست

سهـم همـه آینـه ها حیرت ست

نبض جهان با نفست می زنــد

تـار بـه تـار نگهت مــی تنــد

مهر تو در جان همــه عالم ست

پیش تو دریا همه یک شبنم ست

کاش به شکرانه ی عشق شما

پرتـویی از نــور بتابــد بـه ما

اصل حقیقت تـو و باقی همـه

آینــه گـردان تـو و فـاطمـه

کـاش برویــد بـه دلم آفتـاب

روی تو بینم چو برآیم ز خواب

کولــی آواره ی دل یـا امیــر

کاش به زندان تو باشـد اسیـر

نــور نماز تو کجـا ، دل کجـا ؟

سوز و گداز تـو کجا، دل کجا ؟

کاش که تندر زده بود و تگرگ

کاش رها می شدم از خواب مرگ

کاش عدالتکده جان می گرفت

کوچه ز دستان تو نان می گرفت

کاش که این قوم خدا داشتند

در شب افسانه تو را داشتنــد

ســوره ی زلزال نـدارد اثـــر

قوم چه دارد ز قیامت خبـر ؟

روح حقیقت یله زیــر غبـــار

تیـغ دو دم را بتکان ذوالفقـار

.----------(شور- نميدم يه تار موت و)---

              علی علی علی علی
نمیدم یه تار موت و به تموم عالمی
         اگه دستم و نگیری من میشم جهنمی
اگه تو محل بذاری به غلامت یه کمی
       به علی قسم ندارم توی دنیا هیچ غمی
رؤیای منی دنیای منی

تو تنها فقط فقط مولای منی
یا حیدر مدد 2

                یا حیدر ابوتراب یا حیدر مدد

همیشه به نامت آقا دهنم معطره
    حتی بی وضو نبی هم اسمت و نمی بره
آقا خیلی ها ندارن چشم دیدن تو رو
        چون نمیتونن ببینن علی از همه سره
ای باغ و بهار صاحب اختیار

طوفان می کنی علی تو با ذوالفقار
یا حیدر مدد 2

یا حیدر ابوتراب یا حیدر مدد

این نماز و این عبادت بی تو تضمین نمیشه
دین بی محبت تو به خدا دین نمیشه
آرزومه شب میلاد توی ایوون نجف
ذکر یا علی بگیریم، بهتر از این نمیشه
شاه لوکشف سلطان نجف

کل دنیا یه طرف حیدر یک طرف
یا حیدر مدد 2

یا حیدر ابوتراب یا حیدر مدد

-(سرود – شور – يداله فوق ايديهم)---

یدالله فوق ایدیهم3
توی عشق و توی مستی

توی این عالم هستی
روی دست حیدر نیست دیگه دستی
یدالله فوق ایدیهم
دست خدا، دست علی

مست خدا، مست علی
یدالله فوق ایدیهم

به خدا خونه خرابم

                          مست این باده نابم
         خاک زیر نعلین بوترابم
             یدالله فوق ایدیهم
بوی خدا، بوی علی

روی خدا، روی علی
یدالله فوق ایدیهم

---(سرود- بيايد همه ساغر بدست)----

بیائید همه ساغر به دست

                       بریم به دیار نجف 2
سرزمین رویاها که بهتر از بهشته
        رو کتیبه های ایوون نجف نوشته
        سیدی علیٌ، سید السیاده
      ضربه علیٌ، افضل العباده
          علی علی حیدر مدد

به عرض و سما نام تو

                        کسی نبرد بی وضو
کعبه از وجود حیدر آبرو گرفته
      خونه خدا هم امشب ذکر هو گرفته
     با ستاره ها چون، خالق تعالی
     یا علی نوشته، روی آسمانها
          علی علی حیدر مدد

-------(سرود- بگواي كتاب عليين)----

بگو ای کتاب علییین

به هر مذهب و به هر آئین
که من بنده علی هستم

                        لکم دینکم ولی الدین
قبله ام، علی علی علی علی
               کعبه ام، علی علی علی علی
دلبرم، علی علی علی علی
               سرورم، علی علی علی عل
          علی علی علی علی

دلم گرم گفتگوی تو

من هستم غلام کوی تو
بهشت و با همه نعمتهاش

                    نمی دم به تار موی تو
هستیم، علی علی علی علی
                مستیم، علی علی علی علی
مشعرم، علی علی علی علی
               محشرم، علی علی علی علی
          علی علی علی علی

اونایی که منکرت هستن

خدایی نمازشون هیچه
به اسمت قسم که تو محشر

                   خدا نسخشون و می پیچه
دین من، علی علی علی علی
            عشق من، علی علی علی علی
روح من، علی علی علی علی
             جون من، علی علی علی علی
        علی علی علی علی

-----------(سرود – بااينكه خيلي )---

با اینکه خیلی ناقابلم

دستی نوشته روی دلم
یا حیدر یا حیدر
یا علی، قمر شبهامه

یا علی، همه رویامه
یا علی، پدر آقامه

یا علی، یا حیدر، یا حیدر

روزی دهنده من تویی

برگ برنده من تویی
یا حیدر یا حیدر
یا علی، تو دم عیسایی

یا علی، تو ید موسایی
یا علی، نفس زهرایی

یا علی، یا حیدر، یا حیدر

من عاشق توام تا ابد

قلبم به عشق تو می طپد
یا حیدر یا حیدر
یا علی، ضربان قلبم

یا علی، نفس این عالم
یا علی، درد ما را مرهم

یا علی، یا حیدر، یا حیدر

----(سرود – علي بگو تا كه قلبت)----

علی بگو، تا که قلبت جلا بگیره

علی بگو، تا دلامون صفا بگیره
علی بگو، تا که دردت دوا بگیره

علی بگو، تا مریضت شفا بگیره
علی ، علی علی، علی علی علی علی

علی بگو، تا خدا رو بشی تو بنده

علی بگو، تا که زهرا بهت بخنده
علی بگو، اگه میخوای برگ برنده

علی بگو، همونی که خیبر و کنده
علی ، علی علی، علی علی علی علی

علی بگو، اگه میخوای کرببلا رو

علی بگو، اگخ میخوای امام رضا رو
علی بگو، اگه میخوای قبله نما رو

علی بگو،تا ببینی لطف خدا رو
علی ، علی علی، علی علی علی علی

علی بگو، که علی روح هر نمازه

علی بگو، در خونش همیشه بازه
علی بگو، که خدا هم برات می سازه

علی بگو، همه عالم بهش می نازه
علی ، علی علی، علی علی علی علی

علی بگو،که علی اسم کردگاره

علی بگو،که علی صاحب اختیاره
علی بگو، که علی دومی نداره

علی بگو،برات از آسمون بباره
علی ، علی علی، علی علی علی علی

علی بگو، پدر شبر و شبیره

علی بگو، که به همرات دعای خیره
علی بگو، که علی قبله گاه و دیره

علی بگو، تا بلرزه دل مغیره
علی ، علی علی، علی علی علی علی

علي بگو ، كه علي ذكرعالمينه

علي بگو، كه علي نورهردوعينه

علي بگو، ذكر لبهاي زينبينه

علي بگو ،نوحه ي بين الحرمينه

علي بگو، باباي عشق عالمينه

علي بگو، كه دلم عاشق حسينه

علی ، علی علی، علی علی علی علی

علي بگو ، كه علي گشته ذكر ياهو

علي بگو، كه علي كرده گل رو خوشبو

علي بگو، به مدد از ضامن آهو

علي بگو ، وحده لا شريك لاهو

علی ، علی علی، علی علی علی علی

----------------(شعر – زمزمه)-----

ای دو جهـان طـور تجلاّی تو
                                گنــج خداونــد، تـولاّی تــو
ارض و سما خاک کف پای تو
                                 روی خـدا روی دل‌آرای تـو
روح دو پهلوی نبی، همسرت
                                   بیـت خــدا زادگـهِ مـادرت

وجه خدا، جان محمّد علی
                                      فـاتح میــدان محمّد علی
باغ و گلستان محمّد علی
                                       تمـام قــرآن محمّد علی
فوق همه خلق و همانندِ خلق
                                عبـد خداونـد و خداونـدِ خلق

روح مسیحا ز دمِ کیست؟ تو
                                وجـود، زیـر علـم کیست؟ تو
قلب محمّد حـرمِ کیست؟ تو
                               بر سر دوشش قدم کیست؟ تو
قوام اسلام تویی یا علی
                                      تمام اسلام تویی یا علی

تیغ تو بشْکست چو در کارزار
                                 داد خداونــد تــو را ذوالفقار
بیـن زمیـن و آسمـان آشکار
                                 گفت امیـن وحـی پـروردگار
سلام حق باد به مولا علی
                                   نیست جوانمردی، الاّ علی
شیرخـدا شیرمحمّد علی است
                             بازو و شمشیر محمّد علی است
دین جهانگیر محمّد علی است
                                تمام تفسیـر محمّـد علی است
آی همـــه فراریـــانِ اُحُــد
                                  اُحُد به شمشیر علی فتح شد

کیست علی؟ به خلق عالم، امیر
                               کیست علی؟ ولــیّ حــیّ قدیر
کیست علی؟ امام پیش از غدیر
                                کیست علی؟ رفیـق پـیر فقیر
علی که لحم و دمِ پیغمبر است
                               فاتـح بَـدر و اُحد و خیبر است

تو از سخـن فراتـری یا علی
                               تو فوق وهم و بـاوری یا علی
تو هستـیِ پیمبــری یا علی
                               تو حیدری، تو حیدری یا علی
تو گوهر ناب یمِ خلقتی
                                        تو ناشناس عالمِ خلقتی

حجّت ما بر همگـان تمـام است
                            غصب خلافت علـی حـرام است
علی فقط صاحب این مقام است
                             علی علی علی علـی امـام است
جای دروغ و حیله و مکر نیست
                              امـام زهـرا کـه ابوبکــر نیست

قسم به قرآن به محمّد به آل
                                  شهادتین از تو گرفتـه کمال
بهشت دور تـو زنــد بال‌بال
                                  نماز تو نماز تو کـرده حـال
ستاره محو اشکِ شب‌های تو
                                 بوسـه‌زده دعـا به لب‌های تو

روز ازل محفل ما بـود و تو
                                  حاصـل ناقابـل مـا بود و تو
لحظۀ خلقت گِل ما بود و تو
                               پیش‌تر از ما، دل ما بود و تو
حـال اگـر مغـز و یـا پـوستیم
                               هرچه که هستیم، علی دوستیم

من که به حد صفر هم نیستیم
                            تو دادی از لطف و کـرم، بیستم
حال که بـا دوستی‌ات زیستم
                                بـه روی مـن نیـاوری کیستم
مانده و از بـار گنـه خسته‌ام
                                   بیـدلم امـا به تو دل بسته‌ام

عنایتی کن که گدایت شوم
                                غباری از خاک سرایت شوم
کبوتـر نغمـه‌سرایـت شـوم
                                   «میثمِ» افتاده ز پایت شـوم
با همـه گفتم تـو امام منی
                                    مباد دست رد به قلبم زنی

--------------------(شعر)-----

ای کعبه! داری یک جهان جان در بر امشب
الحق که از هر شب شدی زیباتر امشب
آغوش جان را بـاز کن جانـانـه آمـد
هنگام قربانی است، صاحب خانه آمـد
جبریل را از بـهر دربـانی بیـاور
ماننـد اسماعیل قربـانی بیـاور
ای کعبه! حقِّ صاحب خود را ادا کن
حجاج را در مقدم مولا فـدا کن
خیل ملائک کعبه را در بر گرفتند
بت ها به کعبه ذکر یا حیدر گرفتند
حِجر و حَجر، رکن عراقی، رکن شامی
گویند مـولا مقدمت بـادا گرامی
زمزم، به اشک شوق، جان را شستشو ده
هر چار رکن کعبه را با هم وضو ده
مکه تجلی گاه داور گشته امشب
کعبه گریبان چاک حیدر گشته امشب
ای کعبه بنگر وجه الله الصمد را
آغوش بگشا، بار ده، بنت اسد را
تاریخ می گوید علی مولود کعبه است
مولود کعبه نه، بگو موعود کعبه است
او پیشتر از کعبه بوده، نکته این است
پس کعبه مولود امیرالمومنین است
مکه بـه توفیق ولایت محترم شد
امشب حرم از مقدم مولا حرم شد
سرّی است در این خانه باید لب فرو بست
حتی حرم این راز پنهان را ندیده‌ست
از چار رکن کعبه پرسیدم علی کیست
گفتند بـا حیرت خدا هست و خدا نیست
حجر و صفا و مروه و زمزم نـدانست
از بیت کردم این سؤال، او هم ندانست
تصویـر حسن غیب در آیینۀ اوست
قرآن نازل نـاشده در سینۀ اوست
از اول خلقت علی مشکل گشا بود
عالم نبود و آن جمال دلگشا بـود
او از خدا حکم دو عالم را گرفته
او در تکامل دست آدم را گرفته
خورشید، اسرار درون را با علی گفت
پیش از درخشیدن همانا «یا علی» گفت
پیغمبران هم با علی بودند و هستند
پیش از نبوت با خدا این عهد بستند
جبریل ذکر «لافتی الاعلی» گفت
حتّی محمّد هم به خیبر یا علی گفت
حکم از خدا بود و قلم دست علی بود
در فتح خیبر هم علم دست علی بود
اوصاف حیدر را نماید کس چگونه؟
جان محمد را ستاید کس چگونه؟
خلقت کجا داند کجا داند علی کیست؟
تنها خدا داند خدا داند علی کیست
این کفر نبوَد، تا خدا دارد خدایی
با دست حیدر می کند مشکل گشایی
آنانکه از میزان حق، حق را ربودند
والله خاک کفش قنبر هم نبـودنـد
کی فتح کرده بدر و احزاب و احد را؟
کی کشته با یک ضربه عمرو عبدود را؟
کی در شب معراج با احمد نشسته؟
کی بر سر دوش محمد بت شکسته؟
کی کرده در میلاد، قرآن را قرائت؟
کی خوانده بـر کفار آیات بـرائت؟
کی جز علی نفس پیمبر شد؟ بگویید
آیینۀ زهرای اطـهر شد؟ بـگویید
کی در اخوت شد برادر بـا محمّد؟
کی غیر حیدر شد برابر بـا محمّد؟
کی بهر حفظ جان احمد ترک جان گفت؟
کی جان به کف بگرفت و جای مصطفی خفت؟
کی یک تنه ره بست بر خیل عدو تنگ؟
کی بر بدن آمد نود زخمش به یک جنگ؟
کی جز علی بر خصم خود شمشیر بخشید؟
کی جز علی یک شب چهل منزل درخشید؟
کی مثل حیدر جوشن بی پشت پوشید؟
کی در تمام جنگ‌ها چون او خروشید؟
کی جز علی از اشک طفلی داشت پروا؟
کی غیر حیدر با محمد کرده نجوا؟
ای اهل عالم آیۀ اکمال دین چیست؟
این «لافتی الاعلی» درباره کیست؟
آن کس‌که خواندش خواجۀ کل،«کلّ دین» کیست؟
میزان حق غیر از امیرالمومنین کیست؟
ای تیغ حق از«بدر» تا «صفین» حیدر!
نفس محمد یـا ابـوالسبطین حیدر!
شیر خدا و شیر پیغمبر تـویی تـو
حیدر تویی، حیدر تویی، حیدر تویی تو
تو مصطفی را مهری و قهری علی جان
او شهر علم و تو درِ شهری علی جان
این شهر غیر از تو در دیگر ندارد
اسلام جز تو یا علی، حیدر ندارد
تو پای تا سر رحمۀٌ للعالمینی
هم جان شیرین نبی، هم جانشینی
من کیستم یک قطرۀ ناچیزِ ناچیز
کز بحر جودت گشته‌ام لبریزِ لبریز
بی تو خدا را بندگی کردم؟ نکردم
جز با ولایت زندگی کردم؟ نکردم
تـابید از اول در دلم نـور هدایت
هرگز نخواندم یک نماز بی ولایت
یک باغ گل دارم، اگر خارم علی جان
هر کس که هستم دوستت دارم علی جان
لطف غیورت کی مرا وا می‌گـذارد؟
کی در جهنم دوستت پا می‌گـذارد؟
دوزخ که جای دوستان مرتضی نیست!
آخر جهنم را مگر شرم و حیا نیست؟!
حتی اگر در قعر دوزخ پـا گـذارم
از شعله‌های خشم آن بـاکی نـدارم
با این سخن داد از درون دل بـرآرم
آتش مسوزان! من علی را دوست دارم
"میثم"همین است و همین است وجزاین نیست
دین جـز تـولای امیرالمومنین نیست

---------------(شعر ميلاديه)-----

روح الامین! به بام حرم رو، اذان بگو
بعد از اذان، ثنای علی همچنان بگو
اوصاف شیر حق به زمین و زمان بگو
لب را بشو به زمزم و با حاجیان بگو
کامشب شب ولادت صاحب حرم شده
بیت الحرم به مقدم مولا حرم شده

امشب به کعبه فاطمه پروانه علی است
دل دور کعبه گردد و دیوانه علی است
دست خدا به کعبه روی شانه علی است
امشب دل رسول خدا خانه علی است
باور کنید جان به تن کعبه آمده
باور کنید بت شکن کعبه آمده

امشب به لوح نقش قلم ذکر یا علی است
آوای سنگ های حرم ذکر یا علی است
بت‌های کعبه را همه دم ذکر یا علی است
امشب دعای فاطمه هم ذکر یا علی است
امشب زمین به یمن علی عرش می‌شود
امشب فلک ز بال ملک فرش می‌شود

ای کعبه جلوۀ ازلی را نگاه کن
مرآت حسن لم یزلی را نگاه کن
عید ولایت است ولی را نگاه کن
یا فاطمه جمال علی را نگاه کن
آیینه از جمال جمیل خدا بگیر
با چهرۀ علی زخدا رونما بگیر

مادر، تمام هستی پیغمبر است این
از انبیا به غیر محمد سر است این
بر خلق آسمان و زمین رهبر است این
دستش مبند بنت اسد، حیدر است این
ای دخت شیر! بهر نبی شیر زاده‌ای
شیری که هست صاحب شمشیر،زاده‌ای

تو دخت شیری و اسدالله زاده‌ای
بر جمله خلق، رهبر آگاه زاده‌ای
بهر رسول، همدم و همراه زاده‌ای
خوشتر ز آفتاب رجب، ماه زاده‌ای
نوزاد تو کز او حرم الله منجلی است
آیینۀ تمام نمای خدا، علی است

نقش همیشه زنده ی لوح و قلم علی است
در بین اولیا به دو عالم عَلم علی است
تصویری از حقیقت حُسن قِدم علی است
سعی و صفا و زمزم و رکن و حرم علی است
قرآن به وصف اوست که تکمیل می‌شود
جـز او چـه کس معلم جبریل می‌شود

روز نخست ارض و سما گفت یا علی
روح الامین به وقت دعا گفت یا علی
آدم به موج درد و بلا گفت یا علی
در جنگ‌ها رسول خدا گفت یا علی
در ذوالفقار زمزمۀ لافتی علی است
بر روی هر که می‌نگرم نقش یاعلی است

ای شهریار کشور جان یا علی مدد
ای دستگیر خلق جهان یا علی مدد
ای رهنمای گمشدگان یا علی مدد
ای ذکر اهل دل به زبان یا علی مدد
ما جان و دل به مهر تو آراستیم و بس
روز نخست از تو، تو را خواستیم و بس

مرغ دلم کبوتر صحن و سرای توست
شیرین ترین ترانۀ روحم ثنای توست
مُهر حلال زادگی من ولای توست
هر سو که رو نهم حرم با صفای توست
از لحظه‌ای که پای به دنیا گذاشتم
دینی به جز ولای تو مولا نداشتم

گل بی نسیم مهر تو پژمرده می‌شود
دل بی شرار عشق تو افسرده می‌شود
نام تو با کلام خدا برده می‌شود
یاد دمت مسیحِ دل مرده می‌شود
تـو کیستی؟ امام تمام امام‌ها
بر حضرتت هماره درود و سلام‌ها

بی مِهر تو قبول صلوه و صیام نیست
تکبیر و حمد و نیت و رکن و قیام نیست
تبلیغ دین احمد مرسل تمام نیست
ما را به جز تو بعد پیمبر امام نیست
این مذهب و عقیده و ایمان"میثم"است
حتی بهشت گـر تـو نباشی جهنم است

------(خداحافظی با نجف)-----

ای ولی معبودم ، سربه درگهت سودم

زائربدی بودم ، رفتم از سرکویت

یاعلی خداحافظ4

با دوچشم خونبارم من فقط تورا دارم

روبه هرطرف آرم دیده ام بود سویت

یاعلی خدا حافظ4

لطف ورحمتت باید تا مرا بیاراید

هرکجا روم آید برمشام جان مویت

یاعلی خدا حافظ4

با گناه سنگینم جلوه کن به بالینم

وقت مرگ خود چینم لاله از گل رویت

یاعلی خداحافظ4

بانگاه احسانت کن نظربه مهمانت

ای نبی ثنا خوانت ای خداثنا گویت

یاعلی خدا حافظ4

دادی ازکرم راهم حاجت ازتو میخواهم

من گدای درگاهم توکرم بود خویت

یاعلی .........................

ناله خیزد ازنایم این بود تمنایم

تادوباره بازآیم درحریم نیکویت

یاعلی .........................

------------(شعر)----

ای نجف ای مزار پاک علی ای وجود تو گشته خاک علی

ای سرشت من وسرشت همه ای بهشت من وبهشت همه

ای تراب ابوتراب ، نجف شهرزیبای آفتاب نجف

از وطن رو به این در آوردم مهرآل پیمبر آوردم

ای ولی خدا سلام علی حجت کبریا سلام علی

خاک ذریّه ی بتولم کن روسیاهم، بدم، قبولم کن

گرچه یک عمر زیردین توام هرکه ام عاشق حسین توام

زائر درگه شما هستم

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

ای که شد کعبه ولادتگه تو    ***    معبد حق شده خلوتگه تو
فاطمه بنت اسد مام تو شد    ***    مادر پاک و نکونام تو شد
مولد تو حرم بیت اللّه   ***    حبّذا از رجبِ شهر اللّه‏
جمعه و سیزدهم ماه رجب    ***    روز میلاد علی میر عرب
علیِ عالیِ اعلا آمد    ***    همسر أمّ أبیها آمد
هادی دین خدا نور مبین    ***    حجّت بالغه و رهبر دین
عاشق و واله حقّ سبحان   ***    قاتل و خصم جنود شیطان
چشمه سار کرم و جود و سخا     ***    مرتضی شافع روز عُقبا
اسد اللّه‏ِ همیشه غالب    ***    یاور حق، پسر بو طالب
مهربان بر غربا و فقرا    ***    بر یتیمان عرب او بابا
آیت روشن حیّ داور    ***    ناصرِ نامورِ پیغمبر
شب تاریک، تو را خفته ندید   ***    علم و ایمان تو چونان خورشید
یا علی دل به هوای تو تپد    ***    هر کجا دل برود جان برود
جان به قربان تو و همسر تو    ***     من فدای تو و چشم تر تو
بی‏ولایت به قیامت خاسر    ***    منکر حق تو باشد کافر
دشمن و خصم علی مطرود است    ***    بی علی هر عملی مردود است
عارفان چون غم عشقت دارند   ***    هستی خود به رهت بسپارند
ای امیر دو سرا مولا جان    ***     اسم ما ثبت نما در دیوان
زانکه مقداد، ثنای تو سرود    ***    شافعش باش به روز موعود

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

شیر خدا، شاه ولایت علی    ***   صیقلی ذکر خفی و جلی
روز احد چون صف هیجا گرفت   ***    تیر مخالف به تنش جا گرفت
غنچه پیکان، بگل او نهفت   ***    صد گل راحت زگل او شکفت
روی عبادت سوی محراب کرد    ***    پشت‏بدرد سر اصحاب کرد
خنجر الماس چو بفراختند    ***     چاک بر آن چون گلش انداختند
غرقه بخون، غنچه زنگارگون    ***    آمد از آن گلبن احسان برون
گل گل خونش به مصلا چکید    ***    گفت چو فارغ زنماز آن بدید
این همه گل چیست ته پای من    ***   ساخته گلزار مصلای من
صورت حالش چو نمودند باز    ***    گفت که سوگند بدانای راز
کز الم تیغ، ندارم خبر    ***   گرچه زمن نیست‏خبردارتر
طایر من سدره نشین شد چه باک    ***    گر شودم تن چو قفس چاک چاک
«جامی‏» از آلایش تن پاک شو    ***    در قدم پاکروان خاک شو
باشد از آن خاک بگردی رسی    ***    گرد شکافی و بمردی رسی

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

اشعار ولادت امام جواد (ع) (در بغل امشب يكى قرص قمر دارد رضا )

در بغل امشب يكى قرص قمر دارد رضا

بر زبان شكر خداى دادگر دارد رضا

بارگاه زاده موسى چراغان مى شود

در حريمش جشن ميلاد پسر دارد رضا

اِقتران مهر و مه گرديده امشب، يا مگر

نور چشمانش محمد را به بر دارد رضا

بر امام هشتمين حق كرده فرزندى عطا

زين پسر پيغام تبريك از پدر دارد رضا

آمد آن يكتا دُر عصمت كه بر ميلاد او

تهنيت از حضرت خيرالبشر دارد رضا

بر عقيمى آن كه بر فرزند موسى طعنه زد

گو بيا امشب ببين نور بصر دارد رضا

در كنار مهد او بنشسته بيدار و به لب

ذكر خواب از بهر طفلش تا سحر دارد رضا

ذكر خواب از بهر او مى گويد و گريان بود

من نمى دانم چرا چشمان تر دارد رضا

گاهى از اين موهبت شاد است و گاهى دل غمين

چون كه از پايان كار او خبر دارد رضا

«خسرو» از مداحى او مى كند بس افتخار

گر بدين منصب مدامش مفتخر دارد رضا

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

آسمان ستاره باران - مدينه شکوفه باران

بوزد به گل عزاران - بوي عطر نو بهاران

به بهشت همره حوران - حضرت فاطمه خندان

به صداي منجلي گويند عرض و سما

آمده پور علي آمده ابن الرضا

--

مدينه پر از سروره - چشم دشمن همه کوره

دل شيعه پر نوره - غرق شادي و سروره

همه گي با اين اشاره - ميگن امشب شب سوره

به صداي منجلي گويند عرض و سما

آمده پور علي آمده ابن الرضا

--

دلت و زغم رها کن - امشب و بيا صفا کن

بيا دلبر و صدا کن - براي فرج دعا کن

بگو با عزيز زهرا - قسمتم کرببلا کن

به صداي منجلي گويند عرض و سما

آمده پور علي آمده ابن الرضا

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

دلم در بند گيسوي جواده

قتيل تيغ ابروي جواده

الهي بي تو من شادي نبينم 2

زبند زلف تو 2 هرگز من آزادي نبينم

-

همونکه دلبره آمد خوش آمد

به عالم سروره آمد خوش آمد

جواد ابن الرضا 2 فرزند حيدر2

که دوم کوثره2 تاج سره آمد خوش آمد

-

خدا ريحانه دردانه داده

به ما هم يک دل ديوانه داده

رضا بابا شده2 ريحانه مادر2

پس از عمري ورا2 دردانه يکدانه داده

---

شب شادابي سلطان طوسه

جوادش را نموده غرق بوسه

چه ماهه اين پسر2 نه اشتباهه2

که خورشيد دل 2 سلطان علي شمس الشموسه

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

دوباره تو باغ عترت سرزده سرو رشيدي

که امام رضا (ع) به يمنش مي ده به شيعه ها عيدي

خداي جود وکرم سايه اش روي سرم

تب و تابم ذکر نابم يا جواد الائمه ادرکني

--

شب شور وشب عشقه شب آيه هاي کوثر

کور بشه چشم کسي که به آقامون گفته ابتر

کوري چشم حسود اومده خداي جود

تب و تابم ذکر نابم يا جواد الائمه ادرکني

--

دلاي عاشق وشيدا تو نشاط وشوروشينه

مرغ سينه هامون امشب ميهمان تو کاظمينه

نهمين نور ولا قوت قلب رضا(ع)

تب و تابم ذکر نابم يا جواد الائمه ادرکني

--

مي بينم تو خواب ورويا تو حريم تو نشستم

برات کرب وبلا رو دادي از وفا به دستم

اي نگار بي قرين يا جواد العالمين

تب و تابم ذکر نابم يا جواد الائمه ادرکني

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |

(شادي كل عباد است عباد است عباد)

شادي كل عباد است عباد است عباد

فتح ابواب مراد است مراد است مراد

شادي و شور، جهاد است جهاد است جهاد

عيد ميلاد جواد است جواد است جواد

مظهر عفو رحيم است رحيم است رحيم

كه كريم ابن كريم است كريم است كريم

حبّذا شمس ولايت قمرت بخشيدند

بصر نوري و نور بصرت بخشيدند

قرص خورشيد به وقت سحرت بخشيدند

خود جوادي و جواد دگرت بخشيدند

گشته از فيض گلت بيت ولايت گلشن

ديده‌ات باد به ديدار محمد روشن

اين پسر مظهر حسن احد دادگر است

اين پسر خلق زمين را و زمان را پدر است

اين پسر همچو پدر بضعة خيرالبشر است

اين پسر از همه خوبان جهان خوب‌تر است

اين پسر هستِ رضا هستِ رضا هستِ رضاست

همچو قرآنِ محمد به سر دستِ رضاست

اين جواد است كه جود آمده جود از كرمش

خواهد ار جود كند ظرف وجود است كمش

جود آرد همه شب سجده به خاك قدمش

ماه و خورشيد بود گرم طواف حرمش

هر طرف روي كند باز مه محفل ماست

حرمش كعبه جانها به حجاز دل ماست

حامد خالق و دردانة محمود است اين

به جمال ازلي شاهد و مشهود است اين

کنز مخفي ابد را در مقصود است اين

گوهر هشت سپهر كرم و جود است اين

صاحبان كرم و جود جوادش گويند

كعبة اهل دل و باب مرادش گويند

اي به هر لحظه دو صد جان و سرم قربانت

نيست چيزيم که گويم، هنرم قربانت

جان چه قابل كه ز جان خوب‌ترم قربانت

پدرت گفت كه جان پدرم قربانت

تو به تن روح و به سر شور و به دل آرامي

رضوي روي، علي خوي و محمد نامي

كل هستي چو كف دست به پيش نظرت

دو مطيعند و غلامند، قضا و قدرت

هر كجا پاي نهي علم بود پشت سرت

پور اكثم زده زانوي تلمّذ به برت

به خدايي كه تو را داده چنين جاه و مقام

تو ولي نعمت مايي و امام ابن امام

پور هارون ستمگر چو مقام تو شناخت

رنگ از چهره، قرار از دل و هوش از سر باخت

آتشي بود كه در شعلة نور تو گداخت

گوئيا قلب ورا نطق تو از كار انداخت

خبري تازه ز اسرار الهي گفتي

از هوا و مه و ابر و يم و ماهي گفتي

اي وجود تو همه شاهد يكتايي تو

قلم صنع كند فخر به زيبايي تو

ماه حيرت زدة حسن تماشايي تو

زنده هر مرده دل از فيض مسيحايي تو

رضوي ماه رضا جلوة تو در دل ماست

دست ما خالي و جود تو همه حاصل ماست

كيست تا چون تو به يك قطره دو دريا بدهد

به گدا بيشتر از ثروت دنيا بدهد

با كلامش همه را شهد مصفا بدهد

حرز مادر را بر قاتل بابا بدهد

اي هماره كرم و جود و عطا زندة تو

جود كن جود كه جود است برازندة تو

من كيم خاك گدايان سر كوي توام

خالي ام از همه و پر ز هياهوي توام

تشنه‌ام تشنه ولي تشنه لب جوي توام

ميثم بي سر و پايم كه ثنا گوي توام

گر چه قابل نبود دم زدنم وقف شماست

قلم و طبع و زبان و سخنم وقف شماست

|

نوع مطلب : <-CategoryName-> |